آیه 20 سوره نور

وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ وَ أَنَّ اللَّهَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ «20»

«1». اصول كافى، ج 2، كتاب الايمان و الكفر، باب الغيبة و البهت، ص 357، روايت 2.

«2». اصول كافى، ج 2، كتاب الايمان و الكفر، باب الروآية على المؤمن، ص 358، روايت 1.

جلد 9 - صفحه 214

وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ‌: و اگر نبود فضل خدا بر شما به بردبارى بر شما، وَ رَحْمَتُهُ‌: و بخشايش او به امهال براى توبه‌ وَ أَنَّ اللَّهَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‌: و بدرستى كه خداوند مهربان است به ظاهر ساختن برائت ذمه مقذوف، بخشاينده است به توبه جنايت قذف كننده (جواب شرط محذوف است تقدير كلام آنكه:

اگر فضل و رحمت و مهربانى و بخشايش الهى بر شما نبودى، هر آينه عقوبت را بر شما به سبب مخالفت نازل فرمودى) و تكرير اين كلام به جهت منت است به ترك معاجله به عقاب با وجود عظم گناه و حذف جواب مبالغه عظيمه است.

وَ لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ ما يَكُونُ لَنا أَنْ نَتَكَلَّمَ بِهذا سُبْحانَكَ هذا بُهْتانٌ عَظِيمٌ «16» يَعِظُكُمُ اللَّهُ أَنْ تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَداً إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ «17» وَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ «18» إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ «19» وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ وَ أَنَّ اللَّهَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ «20»

ترجمه‌

چرا نبايد وقتى كه شنيديد آنرا بگوئيد سزاوار نيست ما را كه سخن گوئيم باين، منزهى تو پروردگارا اين بهتانى است بزرگ،

پند ميدهد شما را خدا مبادا كه برگرديد بمانند آن هرگز اگر هستيد گروندگان‌

و بيان ميكند خدا براى شما آيتها را و خدا داناى درستكار است‌

همانا آنانكه‌

جلد 4 صفحه 15

دوست دارند كه شايع شود زشتكارى در آنانكه ايمان آوردند براى آنها است عذابى دردناك در دنيا و آخرت و خدا ميداند و شما نميدانيد

و اگر نبود فضل خدا بر شما و رحمتش و اينكه خدا با رأفت و مهربان است.

تفسير

خداوند سبحان در اين آيات شريفه تعقيب و تأكيد از توبيخ و ملامتهاى سابقه فرموده كه چرا نبايد شما مسلمانان اخلاقا اين طور باشيد كه وقتى چنين تهمتى را شنيديد بگوئيد سزاوار نيست براى ما كه سخنى از اين قبيل بگوئيم جاى تعجب است از چنين نسبتى خداوندا تو منزهى از آنكه حرم پيغمبرت را محترم ندارى مسلما اين نسبت، بهتان بزرگى است كه گرد آن بدامن شخص بزرگى مى‌نشيند و موجب هتك از مقام بزرگى ميگردد خداوند موعظه و نصيحت و نهى ميكند شما را كه مبادا ديگر پيرامون امثال اين تهمتها گرديد و مبادا بر گرديد بمانند اين عمل بد هرگز اگر واقعا ايمان بخدا و روز جزا داريد چون اين قبيل اعمال منافى با ايمان است و خداوند بيان ميكند براى شما آيات دالّه بر آداب و اخلاق حسنه را كه بر طبق مصلحت و حكمت است چون خدا دانا بصلاح بندگان است و دستوراتش متين و محكم و درست است و همانا كسانيكه دوست دارند و ميخواهند شايع و منتشر شود كارهاى زشت قبيح در ميان اهل ايمان و موجبات اين امر را فراهم مينمايند از براى آنها عذاب دردناك تازيانه است در دنيا و عذاب آتش دوزخ در آخرت و خدا همه چيز را ميداند و شما هيچ چيز نميدانيد مگر آنچه را خداوند بشما عطا فرموده است از دانش در كافى و امالى و قمى ره از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه كسيكه بگويد در باره مؤمن چيزيرا كه دو چشم او ديده و دو گوش او شنيده او از كسانى است كه خدا در اين آيه خبر داده و نيز در كافى از امير المؤمنين عليه السّلام روايت نموده كه حمل كن امر برادرت را براه بهترش تا ثابت شود بر تو چيزيكه برگرداند ترا از آن و گمان مبر بكلمه‌ئى كه بيرون ميآيد از دهان برادرت بدى را در صورتى كه مى‌يابى تو براى آن از خوبى راهى را و از امام صادق عليه السّلام روايت شده كه فرمود تكذيب كن گوش و چشم خود را از برادرت پس اگر شهادت دهد نزد تو پنجاه بيّنه عادله كه او گفت و او گفت نگفتم پس تصديق كن او را و تكذيب نما آنها را و نيز در

جلد 4 صفحه 16

كافى از امام كاظم عليه السّلام نقل نموده كه بعد از آنكه سؤال نمود كسى از آنكه چيز بدى از يكى از برادران من بمن رسيده و او منكر شده ولى كسانيكه نقل نمودند آن چيز بد را مردمان موثّقى بودند اين دستور را فرمود بعلاوه آنكه و شايع منما البته از او چيزى را كه موجب آبروريزى او شود تا بوده باشى از كسانيكه خدا فرموده دوست دارند شايع شود زشتكارى در اين آيه و از امام صادق عليه السّلام روايت شده كسيكه منتشر نمايد كار زشتى را مانند كسى است كه مرتكب شده آنرا و روايات متعدده وارد شده كه مؤمن متهم نميكند مؤمن را و اگر كسى متهم كند برادر خود را گداخته ميشود ايمان در قلبش مانند گداخته شدن نمك در آب و كسيكه متهم نمايد برادر خود را محروم و ملعون است و اگر نبود فضل و رحمت خدا بر شما و آنكه او رءوف و رحيم است بفوريت عذاب عظيمى بشما ميرسيد و نكته حذف جواب بقرينه مقام و دلالت آيات سابقه تأمل نمودن مخاطب است در بدست آوردن آن و جاى‌گير شدن در قلبش و مراعات اختصار.

وَ لَو لا فَضل‌ُ اللّه‌ِ عَلَيكُم‌ وَ رَحمَتُه‌ُ وَ أَن‌َّ اللّه‌َ رَؤُف‌ٌ رَحِيم‌ٌ «20»

و ‌اگر‌ نبود فضل‌ الهي‌ ‌بر‌ ‌شما‌ امت‌ مرحومه‌ و رحمت‌ ‌او‌ و اينكه‌ خداوند رءوف‌ و مهربان‌ ‌است‌ نسبت‌ بشما جواب‌ لولا محذوف‌ ‌است‌ بواسطه دلالت‌ كلام‌

جلد 13 - صفحه 508

و جوابش‌ اينست‌ ‌که‌ عذاب‌ الهي‌ نازل‌ ميشد و ‌شما‌ ‌را‌ هلاك‌ ميكرد، چنانچه‌ ‌بر‌ امم‌ سابقه‌ نازل‌ ‌شده‌ نظر ‌به‌ اينكه‌ دين‌ اسلام‌ آخرين‌ اديان‌ ‌است‌ و پيغمبر اسلام‌ آخرين‌ انبياء ‌است‌ و قرآن‌ مجيد آخرين‌ كتاب‌ آسمانيست‌ بايد ‌تا‌ دامنه قيامت‌ باقي‌ ‌باشد‌ خداوند ‌آن‌ عذاب‌هاي‌ مهلكه‌ ‌که‌ ‌بر‌ امم‌ سابقه‌ نازل‌ مي‌شد مثل‌ صاعقه‌ صيحه‌، خسف‌، غرق‌. امطار حجاره‌ و نحو اينها ‌را‌ ‌از‌ ‌اينکه‌ امت‌ برداشته‌ الا ‌اينکه‌ اشاعه فاحشه‌ و قذف‌ بلكه‌ ‌اينکه‌ معاصي‌ ‌که‌ امروز رواج‌ پيدا كرده‌ ‌از‌ بي‌عفتي‌ و بي‌ اعتقادي‌ و اشاعه منكرات‌ و ترك‌ واجبات‌ و ظلم‌ و ايذاء بيكديگر و هزار مفسده ديگر اقتضاي‌ تمام‌ ‌اينکه‌ عذابها ‌را‌ دارد و بلكه‌ ميتوان‌ ‌گفت‌ ‌که‌ دوره‌اي‌ ‌تا‌ كنون‌ باين‌ افتضاح‌ ‌از‌ زمان‌ آدم‌ ‌تا‌ ‌اينکه‌ زمان‌ نبوده‌ و ظلم‌هايي‌ ‌که‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ امت‌ بالاخص‌ ‌به‌ ائمه طاهرين‌ سيما ‌به‌ حضرت‌ ابا ‌عبد‌ اللّه‌ ‌عليه‌ ‌السلام‌ ‌شده‌ ابدا ‌در‌ امم‌ سابقه‌ نبوده‌، فقط مانع‌ ‌از‌ نزول‌ عذاب‌ فضل‌ الهي‌ و رحمت‌ ‌او‌ و رءوفيت‌ ‌او‌ و مهرباني‌ اوست‌ آنهم‌ ‌براي‌ همين‌ نكته‌ ‌که‌ عرض‌ شد لذا ميفرمايد:

(وَ لَو لا فَضل‌ُ اللّه‌ِ عَلَيكُم‌ وَ رَحمَتُه‌ُ وَ أَن‌َّ اللّه‌َ رَؤُف‌ٌ رَحِيم‌ٌ) مي‌فهميد چه‌ كرده‌ايد و چه‌ مي‌شد.

]

(آیه 20)- در این آیه که در عین حال آخرین آیات «افک» و مبارزه با «اشاعه فحشا» و «قذف» مؤمنان پاکدامن است، بار دیگر این حقیقت را تکرار و تأکید می‌کند که: «و اگر فضل و رحمت الهی شامل حال شما نبود و این که خدا مهربان و رحیم است» مجازات سختی دامانتان را می‌گرفت (وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ وَ أَنَّ اللَّهَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ).